گفت با زنچیر،در زندان شبی دیوانه ای

عاقلان پیداست،کز دیوانگان ترسیده اند

من بدین زنجیر ارزیدم ،که بستندم به پای

کاش می پرسیدکس،کایشان به چند ارزیده اند

دوش،چندی سنگ پیدا کردم اندر آستین

ای عجب!آن سنگ ها را هم ز من دزدیده اند

سنگ می دزدند از دیوانه با این عقل ورای

مبحث فهمیدنی ها را چنین فهمیده اند

عاقلان با این کیاست،عقل دور اندیش ررا

در ترازوی چو من دیوانه  ای سنجیده اند

از برای دیدن من،بارها گشتند جمع

عاقلند آری،چو من دیوانه کمتر دیده اند

جمله را دیوانه نامیدم،چو بگشودند در

گر بدست،ایشان بدین نامم چرا نامیده اند

کرده اند از بیهشی بر خواندن من خنده ها

خویشتن در هر مکان و هر گذر رقصیده ند

من یکی آیینه ام کاندر من این دیوانگان

خویشتن را دیده وبر خویشتن خندیده اند

آب صاف از جوی نوشیدم، مرا خواندند پست

گر چه خود،خون یتیم وپیر زن نوشیده اند

خالی از عقلند،سرهایی که سنگ ما شکست

این گناه از سنگ بود از من چرا رنجیده اند

به که از من باز بستانند وزحمت کم کنند

غیر از این زنجیر،گر چیزی به من بخشیده اند

سنگ در دامن نهندم تا در اندازم به خلق

ریسمان خویش را با دست من تابیده اند

هیچ پرسش را نخواهم گفت زین ساعت جواب

زانکه از من خیره وبیهوده،بس پرسیده اند

چوبدستی را نهفتم دوش زیر بوریا

از سحر تا شامگاهان ،از پیش گردیده اند

ما نمی پوشیم عیب خویش،ام دیگران

عیب ها دارند واز ما جمله را پوشیده اند

ننگ ها دیدیم اندر دفتر وطومارشان

دفتر وطومار ما را زان سبب پیچیده اند

ما سبک ساریم،از لغزیدن ما چاره نیست

عاقلان با این گران سنگی چرا لغزیده اند؟

با سلام

امیدوارم از شعر دیوانه وزنجیر از پروین اعتصامی،خوشتون اومده باشه

لطفا نظراتتون رو در مورد این شعر برای من ارسال نمایید

با تشکر رهگذر

نوشته های دیگران ()